BLOEMENBUURT –“Wij waren heel blij met de geboorte van Douwe. Wij kennen niet het verdriet dat sommige andere ouders hebben wanneer zij een gehandicapt kind krijgen. Ik geloof dat ieder mens iets goeds in zich heeft. Ik vind het bijzonder dat Douwe juist ons gezin heeft uitgekozen. Het is juist mooi dat wij geen doorsnee gezin zijn. Ik ben daar trots op en we hebben het goed.”

Onbegrepen

“In de eerste jaren krijg je de minste ondersteuning. Totdat hij een jaar of vijf was, hadden we te maken met beleidsregels gebruikelijke zorg. Tot die leeftijd is het voor een indicatiesteller lastig om de zorg voor een kind met een beperking te vergelijken met een kind zonder beperking. Want alle kinderen onder de vijf jaar hebben veel verzorging en toezicht nodig. Het is echter wezenlijk anders om een kind als Douwe groot te brengen. Er wordt al snel gezegd dat het gebruikelijk is, dat het erbij hoort. Je voelt je al snel onbegrepen.”

Regie nemen

“Ik voelde me lange tijd erg afhankelijk van indicatiestellers en de hulp van anderen. Dat maakte me kwetsbaar. Op een gegeven moment ben ik zelf meer de regie gaan nemen. Als instanties belden, vroeg ik ze om later terug te bellen. Zo had ik meer tijd om mij voor te bereiden en kon ik met goede feiten en argumenten komen. Ik pluis alle regels uit, zodat ik verstand van zaken heb. We hebben er bewust voor gekozen om met de inzet van PGB’ers en professionals te werken. De zorg en begeleiding die hij nodig heeft, is zo structureel, dat we daarbij niet afhankelijk kunnen en willen zijn van de goodwill van anderen.”

Loslaten in stapjes

“Vanaf zijn zesde gaat Douwe naar het logeerhuis. Eerst af en toe een nachtje. Nu gaat hij eens in de maand een weekendje. Het geeft ons ruimte als gezin. Met onze meiden gaan we dan iets leuks doen, zoals naar de film of het zwembad. Wij hebben dan even een ontzorgd weekend. In 2016 gingen we voor het eerst zonder Douwe op vakantie. Hij is toen een week naar het logeerhuis gegaan. Daar is durf en moed voor nodig, maar uiteindelijk levert het ook veel op. Na een week haalden wij hem op. Hij pakte zijn jas en ging weer mee naar huis alsof hij er maar een dag geweest was. Het leren loslaten gaat in stapjes en moet je opbouwen. Het blijft moeilijk om hem achter te laten, maar het gaat het ook elk jaar net wat makkelijker.”

Blijf goed voor jezelf zorgen

“Een kind met een handicap is niet erg, wel het geregel eromheen. Het is vaak een strijd om de juiste ondersteuning te krijgen. Je moet praten als brugman. Blijf goed voor jezelf zorgen. Ik zie dat vooral vrouwen zichzelf vaak wegcijferen. Ik heb een geloof in mijzelf, dat ik dingen voor elkaar krijg. Dat zit in mijn gedrevenheid en passie. Ik vind het belangrijk om dingen te blijven doen die mij energie geven. Ook als moeder van een gehandicapt kind. Ik heb een uitdagende betaalde baan en een actief sociaal leven. Blijf leuke dingen doen en zorg dat het niet voelt als een (te) zwaar leven.”

Over Karin & Douwe

Karin Visser woont samen met haar vriend Roy en hun drie kinderen Bo (15), Douwe (12) en Fien (11) in de Bloemenbuurt. Karin werkt bij de gemeente Utrecht en is actief als bestuurslid bij Solgu. Douwe heeft het syndroom van Down, is slechtziend, heeft ASS-kenmerken (Autisme Spectrum Stoornis) en een laag ontwikkelingsniveau (circa 2,5 jaar). Douwe logeert regelmatig bij Hondsrug van Reinaerde. “Wonen in de bloemenbuurt is heel leuk. Bij veel ondernemers zijn we vaste klant: de PLUS (Plantage) en de AH, Optiek Miedema, de HEMA, Fam. Van Rijk, Bagel & Beans en Dikkertje aan de Straatweg. Ze kennen Douwe allemaal en gaan leuk met hem om. Hij wordt volledig geaccepteerd; dat is heel fijn om te merken.”